Pogoda ducha

    Pogoda ducha? W sensie słońce, chmury, coś? No nie do końca, ale zaraz wszystko się rozjaśni. Nasze wnętrze można porównać do natury i muzyki. Serce nabija pozytywny rytm, w naszej głowie kłębią się pozytywne myśli tworząc bielutkie obłoczki, a oczami widzimy drugi, równoległy świat, do tego, który mamy w sobie. Zauważyliście, że gdy nas dopadnie w swe szpony smutek, to ten drugi, zewnętrzny świat też się zmienia? Niby takie nic i mogłoby się wydawać bez powiązania.
     W nas czasem świeci słońce uśmiechu, czasem burze nerwów szaleją, czasem nawet wichura samotności nas dopadnie, czy chmury niepokoju i smutku. Każdy z nas ma w sobie jakąś pogodę: czasem zajdzie słońce, a czasem się wszystko rozjaśni, ot tak bez powodu. Ale tak jak natura, tak uczuć nie można opanować i przewidzieć, co nie oznacza, że nie możemy próbować i walczyć, choć nie wiem czy za każdym razem nam to się uda. Ale wiem jedno! Wiem, że po nawet największej burzy zawsze, ale to ZAWSZE wyjdzie ten ciepły i upragniony promień słońca, który sprawi, że nasze serce zabije szybciej, i który doda siły na dalszą walkę.
    Jednak nie zawsze jest tak różowo, czasem ta burza trwała dni, miesiące, a nawet lata i wtedy tracimy nadzieję na lepsze dni. Wtedy nie mamy nawet planów na dalszą podróż, bo uważamy, że dalej będzie tak jak jest. Ten ciężar nas powala, te chwile i dni rujnują nas. "Ale nagle w żagle łapiemy ciepły wiatr", dzięki któremu jesteśmy w stanie się podnieść, nabrać nadziei na lepsze jutro. Każdy ma koło siebie taki ciepły wiatr. Tak! Ten wiatr, to przyjaciele, to rodzina, to osoby, którym zależy na naszym szczęściu, to osoby, po których nigdy byśmy się tego nie spodziewali. Nawet, gdy chmury nad nami widzą, nawet gdy nie wiemy gdzie iść, to idźmy, a może gdzieś dojdziemy, bądź w czasie podróży obierzemy kurs, ale nie stójmy w miejscu. Nie bójmy się tego dobrego wiatru, on jest właśnie po to byśmy mogli dzięki niemu iść dalej, bo to on nas ogrzał.